درفرودست اکنون، کفتری می میرد در همان آبادی،
کوزه از آب تهی است آب را گل کردند…
آن سپیدار بلند، که فلان رود روان، از کنارش میرفت،
زرد و قامت کج و پژمرده شده،
دگر آن درویش هم، دلش از اینهمه ناپاکی این آب روان، بخروش آمده،
اما … خاموش است،
تا مبادا که همان خشکه نان هم ز کفش بستانند،
در مصاف گل و لای، رود زیبا خجل است، گویی…
زشتی دو برابر کند این آب کنون،
آب را گل کردند…
حرمت عشق شکستند، ناله از من بربودند،
مستی از من بگرفتند، آب را گل کردند…
چه گل آلود این آب، و چه ناپاک این رود،
تو به ما گفتی: مردم بالادست، چه صفایی دارند،
غنچه ای گر شکفد، اهل دهباخبرند،
و تو امروز کجایی سهراب؟!!
تا ببینی، که همان مردم بالادست،
ز صفا عاری و از عشق تهی میباشند،
چشمه هشان بی آب… گاوهاشان بی شیر…
دهشان بی رونق، ساکت و خاموش است،
دگر از غنچه شکفتن خبری نیست،
مردم بالادست، همه در ماتم و اندوه نشستند اما…
کدخدا در خانه با زنش میخندد، آب را گل کردند…
تو نبودی سهراب، آب را گل کردند…
تو کجایی سهراب؟
آب را گل کردند
چشم ها را بستند و چه با دل کردند…
وای سهراب کجایی آخر؟……
زخم ها بر دل عاشق کردند
خون به چشمان شقایق کردند..
تو کجایی سهراب؟
که همین نزدیکی عشق را دار زدند,
همه جا سایه ی دیوار زدند…
وای سهراب دلم را کشتند…..
اي سهراب کجايي که ببيني حالا
دل خوش مثقالي است
دل خوش ناياب است
تو سوالت اين بود
دل خوش سيري چند
من سوالم اين است
معدن اين دل خوش
تو بگو اي سهراب
در کدامين کوه است
در کدامين صحرا در کدامين جنگل
نظرات شما عزیزان:
ورود
اعضا:
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت:
